Schuttingtaal

Wie net als ik met enige regelmaat met de Amsterdamse metro reist, kent het verschijnsel. Graffiti. Een enkele keer is het een prachtig kunstwerk waarin veel tijd moet zijn gaan zitten. Vaker zijn het krabbels waar de metro sneller voorbij rijdt dan ik in staat ben tot ontcijferen. Voor wie schrijft om gelezen te worden, is graffiti niet het aangewezen medium. Tenzij je netjes schrijft natuurlijk.

Maar ook van leesbare graffiti ontgaat mij vaak de clou. Als ik op de achterkant van een treinstoel 'RMS' of 'Mena moeria!' zie staan, kan ik mijn kennis van de Molukse geschiedenis nog aanspreken. En ik ben al tíjden nieuwsgierig naar wie degene is op wie gedoeld wordt met het 'narcist' op het geluidsscherm langs het metrospoor bij station Holendrecht. Te meer omdat mij dat woord nu niet direct een voor de hand liggend onderdeel van de woordenschat van de gemiddelde graffitispuiter lijkt.

Toen ik vanmiddag in de metro zat, was ik er bijna uit. 'k Had voor mezelf geconcludeerd dat ik als 34-jarige autochtone plattelands-Nederlandse gewoon moeite heb me te verplaatsen in Nederlandse grotestadspubers van allochtone afkomst. En dat graffiti me daarom niks zegt. Maar toen...

Het staat op de railing, op de afscheiding tussen het metro- en het treinspoor, bij metrohalte Sneevlietweg in Amsterdam-West. Hoekige witte letters op een roestbruine ondergrond. Duidelijk leesbaar.

"Maffe oenen!!!"

6 april 2006